Met lood in onze schoenen naar huis
Zoals de meeste al weten zijn we onder tussen al weer veilig en wel thuis maar wilde het blog toch afsluiten.
We beginnen dinsdag ochtend met alle zooi te verzamelen en op te ruimen. Als we druk bezig zijn krijgt Arthur een telefoontje van de beheerder, dat we niet om 11.00 uur eruit hoeven want er komen vandaag toch geen nieuwe mensen meer in! Dat maakt deze dag toch weer een beetje goed. We besluiten zodra Thijs wakker is een hapje te eten bij de IHOP en daarna nog even van het zwembad gebruik te maken.
Ook gaan we verder met het inpakken wat nog veel moeite kost.
Dan om 15.15 laden we de auto weer vol en rijden naar het vliegveld. Het autoverhuur bedrijf zit vrijwel direct naast de incheck balie dus dat is helemaal mooi. We moesten de auto leeg terug brengen en dat is ook aardig gelukt want zodra ik de parkeer garage inreed gaf de auto een waarschuwing dat de benzine bijna op was.
Dan het inchecken zelf. Waar we al bang voor waren onze koffers (2 van de 3 :) hebben over gewicht. Of we even 60 dollar neer willen tellen. Nou heeft die jongen ons wel gematst want eigenlijk is dat bedrag PER koffer. Dan nog zoiets, kan je daar niet met je credit card betalen!! Nou breekt mijn klomp. In heel dat land kan je alles doen met je credit card maar dat weer niet.
Gelukkig was de ATM (geld automaat) om de hoek.
Na heel de rompslomp van de douane, boarden en vliegen we op tijd. Dit keer zitten we in de midden rij met zijn alle naast elkaar en hebben we zelfs een stoel vrij waar Thijs het grootste gedeelte heeft geslapen. Helaas Art en ik niet.
We landen zelfs eerder dan gepland in Dublin (07.45 lokale tijd) en ook onze door vlucht verloopt soepel. Tijdens het uurtje vliegen naar Amsterdam doen we wel allemaal onze oogjes dicht.
Als we geland zijn dachten we dat ze zeiden dat de buggy via de bagageband zou komen, dus wij daar naartoe. Onze koffers als een van de eerste op de band maar geen buggy.
Alle koffers onder tussen allemaal van de band maar nog steeds geen buggy. Dan maar even vragen. Blijkt dat ding nog bij de slurf te staan! GGGrrrr
Ze zouden iemand sturen maar dat kon wel even duren. Oma maar alvast door de douane om te gaan roken en wij wachten. En wachten. En nog een beetje langer wachten. Maar geen buggy. Nog maar een keer vragen.
En ja hoor mis communicatie. De buggy was niet naar de bagageband gebracht maar naar een aparte ruimte.Nou gelukkig was die ook weer terecht en konden we met de bus naar het parkeer terrein.
Dan kom je weer bij je eigen auto met schakelbak weet ik toch even niet meer wat ik moet doen haha, kan ook door de jet-leg komen. Uiteindelijk wel thuis gekomen.
Toch is het weer wenen, wenen aan dus de auto, het verkeer, de ruimte thuis maar ook om je heen, de mensen. Ja Amerika heeft onze harten gestolen en we zullen er zeker nog eens terug keren.
Voor nu wil ik iedereen heel erg bedanken voor het lezen en alle leuke reacties. Leuk om te zien hoeveel mensen met je mee leven. Bedankt namens ons viertjes.